Tegelijkertijd blijken opsporingsdiensten de wettelijke privacywaarborgen niet te kennen, of niet te willen treffen. Dit is voor de jury op zich al voldoende reden om het CIOT te nomineren voor een Big Brother Award. Maar de overheid wil het CIOT, dat aantoonbaar slordig omspringt met onze privacy, de beheerder maken van de gegevens die via de bewaarplicht zullen worden verzameld. Het CIOT moet het privéleven en het sociale netwerk van iedere burger tot op de seconde en tot op de millimeter traceerbaar maken. Daarmee komt de nominatie van het CIOT ook de beleidsmakers toe.
Sinds een aantal jaren moeten telecomaanbieders dagelijks al hun klantgegevens uploaden naar het CIOT. Het gaat onder meer om naam, adres, telefoonnummer, e-mailadres, IP-adres en logingegevens van alle klanten. Het OM en de politie kunnen deze klantgegevens via vaste pc's op hun werkplek opvragen, wanneer zij onderzoeken of een bepaald e-mailadres of telefoonnummer gerelateerd kan worden aan 'een verdachte' van 'een misdrijf'.
De praktijk leert dat opsporingsdiensten gretig gebruik maken van deze dienst. In 2001 ontvingen Nederlandse telecommunicatieaanbieders het gehele jaar circa 300.000 verzoeken om klantgegevens. In 2008 was dit aantal vertwaalfvoudigd naar ongeveer 300.000 verzoeken per maand.
De projectie van het aantal bevragingen van het CIOT in 2001 is daarmee mijlenver achtergebleven bij de realiteit: waar men in 2001 nog uitging van een lange termijn stijging naar circa 900.000 aanvragen, staat de teller op 3 miljoen en laten de aanvragen een explosieve exponentiële toename zien van circa 33% per jaar.
De gretigheid van de opsporingsdiensten gaat gepaard met verwijtbare slordigheid, zo bleek uit een WOB-verzoek.
Opsporingsdiensten bevragen het CIOT onrechtmatig en springen gemakzuchtig om met de privacy van telecomgebruikers. Zo wordt in cruciale gevallen geen proces-verbaal opgesteld, is er geen controle op de bevragingen. en vragen opsporingsambtenaren om gegevens waartoe zij geen bevoegdheid hebben. De jury is geschrokken van de constateringen dat sommige opsporingsdiensten privacy als 'een administratieve last' ervaren en dat PIN-codes zijn uitgewisseld tussen verschillende ambtenaren, zodat ook ongeautoriseerde ambtenaren toegang kregen tot het CIOT. De jury ziet in deze cocktail van gretigheid en slordigheid een privacyschending van alle telecommuncatiegebruikers – en daarmee in feite van alle Nederlanders.
De jury maakt zich bovendien grote zorgen over de mogelijke uitbreiding van het CIOT in het kielzog van de Wet bewaarplicht telecommunicatiegegevens. Tijdens een informatiemiddag voor telecomaanbieders op 14 oktober 2009 werd niet weersproken dat de overheid de verplicht bewaarde verkeers- en locatiegegevens van alle telecomgebruikers via het CIOT raadpleegbaar wil maken. Een grove schending van de privacy – de Wet bewaarplicht telecommunicatiegegevens – wordt zo ook nog centraal uitgevoerd, waardoor het risico op privacyinbreuken exponentieel toeneemt.
De jury begrijpt niet waarom dit proces in geheimzinnigheid wordt gehuld en waarom er zoveel haast bij is. Het gaat immers om een uitbreiding met een enorme impact. Daarnaast is het buitengewoon bevreemdend dat niet eerst de huidige problemen bij het CIOT worden aangepakt, alvorens de organisatie nieuwe taken toebedeeld krijgt.
Bij haar keuze voor het CIOT, heeft de jury de datahonger en de laksheid van de opsporingsdiensten zwaar laten meewegen. Het gebrek aan bewustzijn van deze opstelling van opsporingsdiensten en het gebrek aan transparantie over de nieuwe plannen, is voor de jury doorslaggevend om de beleidsmakers rondom het CIOT te nomineren voor een Big Brother Award
bron: Bits Of Freedom